Existen coplas sobre tódolos temas: amor, casamento,
oficios, localidades, vellez, economía, baile, picardía,
desprecios... de xeito que o seu conxunto constitúe
un compendio de filosofía da vida tradicional.
Ímonos daquí que é hora,
ímonos daquí que é hora,
xa o Carriño das estrelas
vai guiando a feira nova.
Miña nai doume unha tunda
co aro dunha peneira
teña vergonza, mi madre,
que ven a xente da feira.
Pequeniños, pequeniños,
pequeniños coma ratos,
o que se meta con nós,
leva unha man de sopapos.
O río cando vai cheo
leva carballos e flores,
tamén podía levar
as lenguas murmuradoras.
Unha nena nunha fonte,
por unha folla bebía,
a folla estaba rachada,
toda a auga lle vertía.
A miña muller morreume,
enterreina no palleiro,
deixeille un braciño fóra
para toca-lo pandeiro.
Y vinieron los civiles,
montados en bicicleta
a recoller el cadavre
que estaba en la cuneta.
A vida que leva o pobre
é crua a vida do grilo;
polo día moita fame,
pola noite moito frío.
Por debaixo da ponte víronte pasar,
as pernas, Marica, viñas de lavar,
virías de lavar a cara tamén,
por debaixo da ponte da vía do tren.
Unha noite me colleron
nunha fiada de lá;
unha noite me colleron,
outra non me collerán.
Chamáchesme trovisqueira,
herba que o gando non come;
vale máis ser trovisqueira
que muller de ruín home.
Chamáchesme pitocairo
porque nacín no xaneiro;
se non me come o raposo
hei cantar no teu poleiro.
Fuches ó poleiro
atopaches moitos ovos,
no poleiro das galiñas
ha de haber moitos piollos.
Unha pera, dúas peras,
non tiña máis a pereira,
unha para min
outra para a compañeira.
A laranxa foi á fonte,
e o limón foi atrás dela;
a laranza trougo a ola
e o limón trougo a panela.
Eu non vou, non vou,
eu non vou aló,
que se é de lei
ha de vir acó.
A rula vaise queixando,
que lle roubaron o niño,
¿Quen cho mandou facer, rula,
tanto á beira do camiño?
Ata sete, tira Pepe;
ata sete, tira Pepe,
e de sete para riba
tira, Pepe, tira.
As silvas do meu veciño
métense no meu cercado,
mentres lle dou ó fouciño,
el non pode, está cansado.
De tanto cortar silveiras,
xa me doen os cadrís,
se fora millo, seguro,
non me tocaría a min.
Pregunteime moitas veces
de quén as silveiras son,
creo que non teñen dono
serán de quen as corten.
La despedida voy dando
como dan los labradores,
con el pañuelito en la mano
"muy buenas noches, señores".
Os mociños que hai agora
todos cheiran a chamusco,
durmen na cama sen manta,
comen o caldo sen unto.
Mozos hainos, mozos hainos,
mozos hainos na ribeira;
Hainos de media polaina,
hainos de polaina e media.
Retirate da ventana,
no seas tan ventanera
que la cuba del buen vino
no necesita bandera.
Non me fales remociña
que me reventa o chaleque,
eu vin algunhas mozas
mata-las pulgas cos dentes.
Tua nai ten ten,
tripas a cocer-e
heille dír a elas
heillas de comer.
Olvidáchesme por pobre,
eu por rico te deixei,
vale máis pobre con honra
que rico de mala lei.
Nos aquí e vos alí
sodes tantos coma nós,
nós comemo-lo carneiro
e os ósos son para vós.
1) En el cielo manda Dios
en el infierno quien quiere
neste puñetero mundo,
el que más dinero tiene.
2) Cómo quieres que te quiera
y que te tenga cariño,
si vienes por la semana
y no vienes al domingo.
3) O carballo da Portela
ten a folla revirada,
que lla revirou o aire
unha mañán de xiada.
Non hai tintirintín
como aquel que lle din,
non hai tantaratán
como aquel que lle dan.
(estribillo das coplas 1, 2 e 3)
Vouvos dar a despedida
por riba dun pan de ferro
e o que queira cantar mais,
vaia cantar ó Inferno.
Se queres aquí, aquí,
se queres alá, alá,
se queres na cás do cura
na cas do cura será.
