COPLAS

Existen coplas sobre tódolos temas: amor, casamento,

oficios, localidades, vellez, economía, baile, picardía,

desprecios... de xeito que o seu conxunto constitúe

un compendio de filosofía da vida tradicional.

Ímonos daquí que é hora,

ímonos daquí que é hora,

xa o Carriño das estrelas

vai guiando a feira nova.

Miña nai doume unha tunda

co aro dunha peneira

teña vergonza, mi madre,

que ven a xente da feira.

Pequeniños, pequeniños,

pequeniños coma ratos,

o que se meta con nós,

leva unha man de sopapos.

O río cando vai cheo

leva carballos e flores,

tamén podía levar

as lenguas murmuradoras.

Unha nena nunha fonte,

por unha folla bebía,

a folla estaba rachada,

toda a auga lle vertía.

A miña muller morreume,

enterreina no palleiro,

deixeille un braciño fóra

para toca-lo pandeiro.

Y vinieron los civiles,

montados en bicicleta

a recoller el cadavre

que estaba en la cuneta.

A vida que leva o pobre

é crua a vida do grilo;

polo día moita fame,

pola noite moito frío.

Por debaixo da ponte víronte pasar,

as pernas, Marica, viñas de lavar,

virías de lavar a cara tamén,

por debaixo da ponte da vía do tren.

Unha noite me colleron

nunha fiada de lá;

unha noite me colleron,

outra non me collerán.

Chamáchesme trovisqueira,

herba que o gando non come;

vale máis ser trovisqueira

que muller de ruín home.

Chamáchesme pitocairo

porque nacín no xaneiro;

se non me come o raposo

hei cantar no teu poleiro.

Fuches ó poleiro

atopaches moitos ovos,

no poleiro das galiñas

ha de haber moitos piollos.

Unha pera, dúas peras,

non tiña máis a pereira,

unha para min

outra para a compañeira.

A laranxa foi á fonte,

e o limón foi atrás dela;

a laranza trougo a ola

e o limón trougo a panela.

Eu non vou, non vou,

eu non vou aló,

que se é de lei

ha de vir acó.

A rula vaise queixando,

que lle roubaron o niño,

¿Quen cho mandou facer, rula,

tanto á beira do camiño?

Ata sete, tira Pepe;

ata sete, tira Pepe,

e de sete para riba

tira, Pepe, tira.

As silvas do meu veciño

métense no meu cercado,

mentres lle dou ó fouciño,

el non pode, está cansado.

De tanto cortar silveiras,

xa me doen os cadrís,

se fora millo, seguro,

non me tocaría a min.

Pregunteime moitas veces

de quén as silveiras son,

creo que non teñen dono

serán de quen as corten.

La despedida voy dando

como dan los labradores,

con el pañuelito en la mano

"muy buenas noches, señores".

Os mociños que hai agora

todos cheiran a chamusco,

durmen na cama sen manta,

comen o caldo sen unto.

Mozos hainos, mozos hainos,

mozos hainos na ribeira;

Hainos de media polaina,

hainos de polaina e media.

Retirate da ventana,

no seas tan ventanera

que la cuba del buen vino

no necesita bandera.

Non me fales remociña

que me reventa o chaleque,

eu vin algunhas mozas

mata-las pulgas cos dentes.

Tua nai ten ten,

tripas a cocer-e

heille dír a elas

heillas de comer.

Olvidáchesme por pobre,

eu por rico te deixei,

vale máis pobre con honra

que rico de mala lei.

Nos aquí e vos alí

sodes tantos coma nós,

nós comemo-lo carneiro

e os ósos son para vós.

1) En el cielo manda Dios

en el infierno quien quiere

neste puñetero mundo,

el que más dinero tiene.

2) Cómo quieres que te quiera

y que te tenga cariño,

si vienes por la semana

y no vienes al domingo.

3) O carballo da Portela

ten a folla revirada,

que lla revirou o aire

unha mañán de xiada.

Non hai tintirintín

como aquel que lle din,

non hai tantaratán

como aquel que lle dan.

(estribillo das coplas 1, 2 e 3)

Vouvos dar a despedida

por riba dun pan de ferro

e o que queira cantar mais,

vaia cantar ó Inferno.

Se queres aquí, aquí,

se queres alá, alá,

se queres na cás do cura

na cas do cura será.