COPLAS DE AMOR

Aquí vin, aquí cheguei,

aquí me mandaron vir-e

aquí está mi corazón

si lo quieres recibir-e.




Por ir de noite caín na lama,

por una nenaque namoraba;

Se en vez de noite fora de día

tambaleaba e non caía.




Asubíasme de lonxe,

como can que anda perdido,

eu non son muller de caza,

que entende por asubío.




Coas folliñas dunha rosa

heiche facer un vestido

nunca perdera a cor

mentras nos dure o cariño.




Desde tu puerta a la mía

hay una larga cadena,

toda llena de suspiros,

toda de suspiros llena.





Moito de ir a ver

que queiras, que non,

ou pola ventana,

ou polo balcón.




Quen ten amores non durme

nin de noite nin de día,

da tantas voltas na cama

como o peixe na auga fría.





Heite de ir a ver

que queiras que non,

ou pola ventana

ou polo balcón.





No como ni duermo

ni voy a trabajar

porque mis amores

me dan que pensar.





Antoniño, meu Antonio,

meu rosario de cadea,

cando vexo ó meu Antonio,

vexo a miña casa chea.

O meu amor é de Conso,

o meu amor é de Conso,

debaixo da ponte grande,

onde a anega fai repouso.





Fun e peteiche na porta,

non me quixeches abrir;

ó pasar pola ruada

fixechesme chichichú.





Teño un amor na montaña,

teño un amor montañés;

teño un amor na montaña,

na riveira teño tres.





Tanta laranxa podrida,

tanto limón polo chao;

tanta rapaza bonita,

ningunha da miña man.





Miña nai e maila túa

quedan no río berrando,

por culpa dunha galiña

que ten amores cun galo.

A muller que é caladita

e non di mal de ningúen

canto mais baixiño mira,

cantos mais amores ten.





Tirei un limón a rolos,

na túa porta parou;

se o limón ten amores,

¿Que fará queno tirou?

- Nena que vende-las peras,

¿Cantas che mandaron dar-e?

- Para ti, meu queridiño,

non mas mandaron contar-e.





Chamáchesme cereixiña

a vista de tanta xente,

agora vaime quedar

cereixiña para sempre.

O paxaro cando chove

mete o rabo na silveira,

así fai a boa moza

cando non ten quen a queira.

Nunca querré a ninguno,

como te quiero y he querido

que por quererte tanto

ya perdí hasta el sentido.

Moza de chambre de liño

e de cintura delgada,

has de ser miña muller

mañana por la mañana.

Aquí vin, aquí me tedes

que por vingarme vin,

o mozo que me enganou

hase de lembrar de min.

A tu puerta nace un pino,

dicen que lo planté yo;

aquí te traigo la firma

del galán que lo pantó.

Pensas que che quero moito

porque che miro para a cara,

cantos hai que van a feira

por ver e non mercan nada.

Ai Carmiña, se ti vas a herba,

eicha de ir erguer,

e darasme un abrazo,

Carmiña do meu querer.

A miña burriña,

cando vas ó muíño

toda enfariñada

cheíña de frío

e máis de xiada;

a miña burriña

sempre vai cansada.

O galán do bo cravió,

o xaruto ben oulente,

ten unha moza lindosa

cunha estele na frente.

Aparta, loureiro verde,

deixa clarexar a lúa,

se non vexo os meus amores

non vexo cousa nengunha.

Arrimeime a un pino verde,

por se me consolaba

e o pino como era verde,

ó verme chorar, choraba.

Yo te quisiera tener,

yo te quisiera llevar

debajo de una cuneta,

de vez en cuando apretar.

Teño que subir ó alto,

que do alto vexo ben,

para ver os meus amores

se é que falan con alguén.

Quedaches de vir ás nove,

viñeches ás nove e media;

coidas que non é pecado

engañar a unha morena.

Canta rula, canta rula

canta rula naquel souto,

desgraciado do que espera

polo que está na man doutro.

Yo me subí a un pino verde

por ver si la divisaba

y sólo divisé el coche

que la llevaba.

¡Anda, jaleo, jaleo!

ya se acabó el alboroto

y ahora empieza el tiroteo.

En la calle de los Muros

mataron a una paloma.

Yo cortaré con mis manos

las flores de su corona.

Anda jaleo, jaleo;

ya se acabó el alboroto

y ahora empieza el tiroteo.

No salgas, paloma, al campo,

mira que soy cazador

y si te tiro y te mato

para mí será el dolor,

para mí será el quebranto.

Anda jaleo, jaleo;

ya se acabó el alboroto

y ahora empieza el tiroteo.

Ai Rosiña, roxiña do pelo,

ven conmigo malla-lo centeo;

mall-lo centeo e maila cebada,

ai Rosiña, miña namorada.

Non me tires con pedriñas

que estou a lava-la louza;

tirame con biquiños

para que miña nai non oia.

Peneira, peneira

na miña eiva,

baruta, baruta,

na miña hucha.

Adiós, morena, adiós

el barco va a partir

y yo me muero de pena

porque me voy sin ti.

Ben te vin entrar na eigrexa,

ben te vin arrodillar,

como estabas tan xeitosa

non me poiden persignar.